MIJN FERTILITEITSAVONTUUR

In augustus 2019 gingen mijn man en ik van start met onze kinderwens. Na drie maanden riep ik; wat als het bij ons niet lukt, ik heb dat gevoel soms. Mijn man vond dat ik niet zo negatief moest denken en dat dat heus niet het geval zou zijn bij twee jonge gezonde mensen als wij. Mijn gedachten verdwenen dan ook als sneeuw voor de zon toen ik na de vierde maand zwanger bleek te zijn. De ochtend van onze eerste echo zei ik ineens; het voelt niet goed, geloof me, ik weet het zeker. Bij de echo kreeg ik helaas gelijk, er was geen hartactie te zien. We hebben een miskraam afgewacht, maar helaas bleek het ingewikkelder dan dat, de zwangerschap bleef zitten waar het zat. Ik kreeg medicatie om de miskraam op te wekken, zodat het hopelijk snel voorbij was. Helaas heb ik dat als traumatisch ervaren, naast dat ik het behoorlijk pijnlijk vond, verloor ik veel te veel bloed en belande ik op de spoed. Er bleek een placentarest te zijn blijven zitten, waardoor het bloeden niet stopte. Ik ben alsnog gecuretteerd en uiteindelijk heb ik 10 weken zwanger rond gelopen.

Na deze heftige gebeurtenis was mijn vertrouwen weg, het duurde 11 weken voor mijn menstruatie terug kwam. Ik ging naar de huisarts, maar er werd mij verteld dat dit volkomen normaal was. Ik begon na een half jaar een sterk onderbuik gevoel te krijgen dat ik echt niet meer opnieuw zwanger zou worden en dus ging ik weer naar de huisarts. Vanwege een familiair gen waarbij ik veel kans heb op baarmoederkanker en op mijn aandringen vanwege mijn slechte gevoel, mocht ik door naar een fertiliteitsarts. Ik hoefde alleen bloed te prikken en daarna zou er verder gekeken worden. Maar al na het eerste onderzoek was mijn diagnose duidelijk, ik kreeg op 26 jarige leeftijd te horen dat ik vervroegd in de overgang (POF) was. Bam dat was het dan... er werd ons medegedeeld dat natuurlijk zwanger worden amper een optie was en dat we direct over mochten op IVF. We hoefden vanwege de tijdsdruk niet op de wachtlijst en mochten de maand daarop al starten. Ik kreeg de hoogst mogelijke dosering hormonen, maar helaas gebeurde er helemaal niks, NIKS, er groeide geen eitjes, het was einde oefening. Er werd me geadviseerd om naar andere manieren van het ouderschap te kijken en vooral niet eindeloos door te gaan. Zo eigenwijs en gemotiveerd als ik was, ben ik op zoek gegaan naar de mogelijkheden in het buitenland. Al snel kwam ik bij een kliniek in Duitsland terecht, hier waren ze verder ontwikkeld op het gebied van POF, waar de protocollen gunstiger voor mijn situatie waren. Gelukkig werd ik behandeld door een Nederlands team. Mijn arts was een fijne, kundige man waar ik me gelijk gehoord voelde, hij was eerlijk en gaf ons 5% kans op een goede zwangerschap. Maar een kans was een kans, dus een intensief traject begon. Talloze injecties en medicijnen, tientallen ritjes van 2.5u enkele reis, behandeling na behandeling, 3 puncties, meerdere terugplaatsingen, een spoedoperatie vanwege een gescheurde eierstok en een heleboel tranen. Tel daar corona bij op, waardoor ik alles alleen moest doen en je kan je voorstellen dat het bijna onmenselijk was. Helaas kon ik na maanden ploeteren de druk niet meer aan en kwam ik thuis te zitten, ik leefde nog maar voor één ding en dat was mijn kinderwens. Alles en iedereen moest er voor wijken, ik zou moeder worden, op welke manier dan ook.

Na de zoveelste terugplaatsing knapte er iets in me. Ik was er helemaal klaar mee, ik kon het niet meer aan, ik wilde mijn leven terug. We zaten in onze laatste betaalde poging en bedachten samen hoe we verder zouden gaan. Wat de uitkomst van de test deze keer ook zou zeggen, ik wilde weer aan het werk, wilde weer gaan sporten en mezelf terugvinden. We spraken over eiceldonatie, adoptie of een kinderloos leven. Op deze manier doorgaan was voor mij geen optie meer. Toen ik op de testdatum over de zwangerschapstest had geplast en hem in de prullenbak wilde gooien, zag ik in een waas twee blauwe streepje voorbij komen. Het zou toch niet waar zijn...... 8 maanden later werd onze dochter Maeve geboren. Ik heb de zwangerschap als heel zwaar ervaren, niet lichamelijk (naast de normale kwaaltjes en flinke bekkenpijn, kwam ik er goed vanaf), maar mentaal. Ik ben 40 weken bang geweest haar te verliezen en zat minstens twee keer per week bij de verloskundige. Ik kan niet anders zeggen dan dat zij mij geweldig hebben ondersteund en ben hen zeer dankbaar hiervoor. Na 40 weken was de koek op, ze moest eruit, mijn angst werd te groot. Vanwege mijn IVF zwangerschap en uiteindelijk een te hoge bloeddruk (ik denk zelf echt vanwege de stress) zou ik met 40.2 worden ingeleid. Echter diende Maeve zichzelf spontaan aan op de ochtend van de inleiding en is ze binnen 8 uren geboren.

De kraamweek was zwart met een roze randje. Ik was overweldigd door haar komst, na alle moeite was ze er eindelijk en wilde ik het goed doen. Helaas was ik constant bang en onrustig, bang dat ze zou stikken, bang dat ze te weinig borstvoeding kreeg, bang dat ik haar zou laten vallen, bang voor het kwijtraken van de dochter die ik eindelijk had. Het vertrouwen in mezelf en in haar moest groeien en dit heeft echt een tijdje geduurd.

Toen ik weer gingen werken, sporten en socializen, kon ik het steeds beter loslaten. Ik werd meer en meer mezelf en na ongeveer 5 maanden, merkte ik dat ik me gelukkiger voelde dan ooit. We begonnen rustig na te denken over de toekomst en een tweede kindje. Na een bezoekje aan de oncologisch gynaecoloog waar ik elk jaar heen moet, gooiden we de condooms in de prullenbak. Hij gaf aan dat een traject vaak na 1 jaar weer wordt opgestart, maar dat we het tot die tijd gewoon zelf kunnen proberen. Niet geschoten is altijd mis ;)

Twee streepjes, ze stonden er echt.... de eerste maand, raak, ik was zwanger. Er kwam pure paniek naar boven, onze dochter was pas 6 maanden. Maar wauw, dit was gewoon een cadeau! Geen traject, geen spanning, geen verdriet. Gewoon "normaal" zoals de meeste koppels een zwangerschap ervaren. We waren intens gelukkig en blij en hebben direct onze families ingelicht. Helaas begon ik na 7 weken te bloeden, we mochten direct bij de verloskundige komen, maar we zagen daar een prachtig kloppend hartje. Ik klapte direct volledig dicht en kon mezelf niet meer geruststellen, dit was foute boel, ik voelde het gewoon. Ik stopte wederom met werken, durfde onze dochter amper meer te verzorgen en kwam de deur niet meer uit, behalve voor de verloskundige. Elke week zagen we de kleine groeien en kwamen er steeds meer lichaamsdelen bij, er leek echt geen reden tot zorg. Met 9.5 week stopte het bloedverlies, oh wat was ik opgelucht, eindelijk ging ik met 10 weken met vertrouwen naar de echo. Maar daar wist ik binnen 1 minuut dat het over was, er was geen hartje meer te zien... Ik had een "zie je wel" gevoel, maar vooral heel veel woede. Waarom wij? Waarom kon mijn lichaam niet voor één keer doen wat het moest doen.....

Dit keer ging het op mijn manier, ik wilde zsm van het embryo af en werd twee dagen later al gecuretteerd. Toen ik een week later nog steeds buikpijn had, koorts kreeg en bleef bloeden, ging ik weer richting ziekenhuis. Ik bleek nog een rest in mijn baarmoeder te hebben, de dag erna gingen we op vakantie. Er was dus geen tijd voor een behandeling en ik overleefde de reis op antibiotica, zodat ik geen infectie zou krijgen. Na mijn vakantie heb ik een hysteroscopie ondergaan en was ik weer helemaal leeg. Op vakantie heb ik veel tijd gehad om na te denken. Hoe sta ik tegenover de toekomst? Hoe ver willen we nog gaan? Waar word ik op dit moment gelukkig van? Het antwoord werd met de dag duidelijker; ik word gelukkig van het taboe rondom fertiliteit verbreken, ik wil lotgenoten helpen en de medemens iets wijzer maken. Ik heb in mijn hele traject een hoop vervelende opmerkingen gehad; je bent er te veel mee bezig, ach je bent nog zo jong, onvruchtbaar? dat had ik van jou niet verwacht, moet jij niet eens aan kinderen beginnen, of de welbekende; mijn vriendin ging op vakantie en ineens was ze zwanger....

Om echt verschil te kunnen maken ben ik toen mijn fotografie bedrijf In Veins Fotografie begonnen, hier is uiteraard iedereen welkom, maar richt ik me ook op vrouwen/koppels met een fertiliteitsverhaal. Ik wil naast fotograaf ook een luisterend oor zijn, want ik heb deze heel erg vaak gemist. Ook help ik mensen met het openbaar maken van hun avontuur, omdat die drempel voor vele nog erg groot is. Tijdens mijn fertiliteitsdagen hebben vrouwen de mogelijkheid lotgenoten te leren kennen en hun verhaal vast te leggen d.m.v. fotografie.

Toen onze Maeve 1 jaar oud werd gebeurde het onmogelijke, ik had op haar verjaardag een positieve test. Alweer….. Hoe kan dit, wat is er veranderd? De eerste weken heb ik het heel erg ver weg gestopt, ik vertelde het tegen niemand (behalve natuurlijk mijn man). Als er niet over gesproken werd, dan was het er ook niet. Eerst zien dan geloven was ons motto dit keer. Ik voelde me verdoofd, was niet blij maar angstig en voelde me ziek van vermoeidheid en emoties. Het enige dat ik kon denken was; niet weer he, niet weer die poppenkast, niet weer al die polonaise aan mijn lichaam, het zal toch wel weer fout gaan. Maar wonder boven wonder ging het niet fout, we bleven goede echo’s houden, de NIPT was goed, de geslachtsecho liet een meisje zien en de uitgerekende datum werd definitief. De blijdschap, dankbaarheid en het ongeloof was groot. Hoe dit kan? Geen idee, ik gooi het op een hoop geluk en een lichaam dat toevallig een keer meewerkt. Ondanks dat ik het erg moeilijk vond om dit tegen de vrouwen in een fertiliteitstraject te vertellen, ben ik toch eerlijk geweest over hoe dit kindje er is gekomen. Dit is ons verhaal en het doet niet af aan alles wat we hebben meegemaakt en hoe graag ik door wil gaan met het doorbreken van het taboe!