Annemieke

Ik ben Annemieke, 33 jaar oud en verloofd met Jop. We hadden altijd in ons hoofd 'na de studie van Annemieke' is het tijd voor een baby.

Little did we know toen het zo ver was.. 

Al jaren had ik enorme buikpijn tijdens mijn menstruaties, was ik vaak misselijk en had ik bijna dagdagelijks wel spotting. Het werd vaak afgedaan met PMS, prikkelbaar darm syndroom of intolerantie voor bepaalde voedingsmiddelen. Toen ik 30 was en een uitstrijkje had gehad voor het bevolkingsonderzoek voor baarmoederhalskanker, kwam daar een uitslag uit die ons verwees naar de gynaecoloog. Naïef als ik was stapte ik in juni 2021 het ziekenhuis in en een uur later stond ik buiten met de woorden dat ik endometriose had, in een ernstige vorm en dat zwanger worden lastig zou worden. Een week later zat ik met Jop in de rollercoaster van een fertiliteitstraject. De 'opdracht' kwam om een half jaar zelf te proberen en als ik in december niet zwanger zou zijn, dan zou het IVF worden. In december was er nog geen positieve test en volgde het zaadonderzoek bij Jop. Wederom een klap, het was dermate slecht dat IVF niet eens een optie zou zijn: ICSI it was. Van in juni de eerste afspraak, naar in december het 'vonnis' ICSI. We sloegen alle stappen over en waren verslagen. Op mijn linker eierstok zit een grote cyste en door de endometriose zijn mijn darmen en blaas vergroeid met mijn eierstok. Dat betekent dat de productie vanuit de rechter moet komen, weer een klap! Direct daarop volgde een eerste ICSI poging, totaal bleu en onbevangen stapten we erin. 3 embryo's en vele granaatappeldrankjes verder was poging 1 voorbij. Na poging 1 ben ik opzoek gegaan naar alternatieve manieren om het traject te ondersteunen: acupunctuur, voeding, levensstijl. Alles greep ik aan om zo 'gezond' mogelijk te zijn en zo 'goed' mogelijk voorbereid op de komst van onze embryo. Maar ook poging 2 mocht niet baten: 2 embryo's en niks bleef plakken. Mentaal vond ik het heel zwaar en ik voelde me erg alleen. Mijn vriend steunt mij door dik en dun en we doen het ook samen, maar toch is het heel eenzaam. Overal om je heen aankondigingen, maar je bent er nooit zelf 1 van. Het vertrouwen daalde tot onder het nulpunt en ook al zei het ziekenhuis dat we 'jong' waren, mentaal is het slopend en tikt elke dag. 

Na 2 pogingen in Nederland zijn wij in augustus 2023 naar Duitsland overgestapt. Daar zijn we erachter gekomen dat er nog meer zaken niet goed waren, zaken die ze in Nederland niet onderzoeken en waardoor we ook nooit zwanger zouden raken in Nederland. Mentaal weer een klap: verspilde tijd! Voor deze problemen is een behandeling opgestart, waarbij we hopen in 2024 dan eindelijk de positieve test in handen te hebben. Deze mega rollercoaster komt hopelijk dan tot een eind. 

Deze fotoshoot is voor mij een moment waarop ik mijzelf in het zonnetje zet en aandacht wil vragen voor dat je niet alleen bent. Er zijn teveel mensen die dit ondergaan, maar er is altijd een lotgenootje waar je je gevoel altijd mag delen en kunt delen. Deze fotoshoot draagt hopelijk bij aan dat je gezien mag worden, ook al ben je ongewenst kinderloos. 

Elbrich

Ik ben Elbrich van Dokkum, open, eerlijk en enthousiast zijn mijn kenmerken.

Mijn verhaal begint in 2004, ik was 8 jaar en op vakantie in Amerika. Plotseling kreeg ik erge pijnscheuten in mijn linkerbeen, later kwamen wij erachter dat dit zenuwpijn is geweest. Na vele onderzoeken een kijkoperatie en de keuring van de bottumoren commissie kwamen de artsen erachter dat er een kwaadaardige tumor in mijn heiligbeen groeide. Omdat dit behandeld moest worden met chemotherapie en radiotherapie werd er aan mijn ouders de vraag gesteld of ze mijn eierstok mochten verwijderen en in mochten vriezen zodat ik later wellicht nog een kans had om kinderen te krijgen. Mijn ouder stemden toendertijd toe en wat ben ik tot op de dag hier dankbaar voor want ze ontnamen mij hierdoor de keus voor later niet.

Toen ik Bennie leerde kennen wisten we dat dit een groot hoofdstuk zou worden van ons leven. We maakten kennis met een arts in het LUMC die stukjes bevroren eierstokweefsel terug zou kunnen plaatsen in de hoop dat dit weer zou aangroeien en gaan functioneren. Tijdens de eerste operatie kwamen ze erachter dat mijn eileider kapot was en de kans op een natuurlijke zwangerschap niet mogelijk was. De enige optie was met IVF te beginnen en zo hopelijk toch nog eitjes kunnen verkrijgen uit het aangegroeide weefsel.  Na nogmaals een terugplaatsing van stukjes weefsel, 1 complete IVF poging en 5 jaar verder staan we voor een moeilijke keuze; of nogmaals een weefsel terugplaatsing of het einde van ons eierstok avontuur. 

Misschien is deze fotoshoot wel mijn antwoord geweest op bovenstaande vraag. Ik heb er toendertijd voor gekozen als een ode aan mijn verhaal en mijn lichaam. Iets wat zo verdrietig is maar juist ook weer zoveel kracht uitstraalt. Iets wat ik voor altijd vastgelegd wil hebben omdat het een deel van mij is wat ik nooit kwijt wil raken.  En hoe waardevol is dit om samen met zoveel andere sterke vrouwen te mogen doen. Om hier je verhaal te delen en erkenning te vinden in elkaar. Want voor alle vrouwen in deze situaties of vergelijkbare situaties geld; Jij bent sterk, mooi, kwetsbaar, genoeg en zoveel meer dan jou traject alleen. Droom, deel wat goed voelt en leef. Want jij ben zo waardevol!

Stefanie

“Jij bent die één op de honderd vrouwen die voor haar veertigste in de overgang komt”. Dat vertelde de gynaecoloog ons begin 2023. Ik wist niet wat ik hoorde! We hadden dit absoluut niet zien aankomen! “In de overgang? Ik? Nu?” Vol ongeloof heb ik deze woorden nog uit m’n mond kunnen krijgen. “Je hebt een sterk verminderde eicel reserve. Het is goed dat jullie nu aan de bel hebben getrokken, en niet een jaar later”. De kansen om op een natuurlijke manier zwanger te worden achtte ze nihil. Zwanger worden zal alleen met IVF lukken, maar ook dan is de kans klein. Wat ze verder nog vertelde kwam bij mij niet meer binnen. Compleet in shock en paniek verlieten m’n vriend en ik het ziekenhuis. We hebben daarna een hele tijd gehuild in de auto, verscheurd van ongeloof, boosheid, verdriet en angst dat ons verlangen naar ons eigen kindje nooit zal worden vervuld. 

Daarna begon een periode waarin hoop en teleurstelling elkaar voortdurend afwisselden. We mochten starten met IUI behandelingen gedurende de tijd dat we op de wachtlijst stonden voor IVF. Het gaf ons kracht dat we eindelijk een kans hadden om papa en mama te worden. Het traject was fysiek en mentaal uitdagend. Soms moesten we om de dag naar het ziekenhuis. Voor iedere echo waren we onwijs zenuwachtig. De ene keer waren er genoeg follikels, dan weer te weinig, te veel of waren ze juist te klein. Bij de laatste poging leek het opeens raak te zijn, maar al snel bleek dat er iets mis was en kreeg ik een miskraam. Weer een klap.  Na twee maanden rust, startten we met de eerste IVF-poging. We waren zo ontzettend blij dat we één embryo hadden! Maar helaas leidde het niet tot een zwangerschap en was dit meteen het einde van de poging. De rollercoaster gaat dus nog even door. Gelukkig ontvangen we veel steun van familie en vrienden. Door open te zijn over wat we doormaken en erover te praten, kan ik dingen beter een plekje geven en ervaar ik meer begrip. 

Ik wil dat andere vrouwen in deze situatie weten dat zij niet alleen zijn. Sinds ik via Sacha lotgenoten heb leren kennen, voel ik mij een stuk minder eenzaam. Er zijn ontzettend veel stellen die kampen met dezelfde problemen, emoties en lichamelijke ongemakken. Herkenning, een luisterend oor en praktische tips helpen mij enorm om deze lastige tijd door te komen. Daarnaast vind ik het belangrijk dat mensen weten dat kindjes krijgen alles behalve vanzelfsprekend is!  Hoewel de toekomst onzeker is, blijven we hoop houden en doen we er alles aan om onze wens om ons eigen wondertje in vervulling te laten gaan.

Christel

Sinds 2019, heb ik samen met mijn vriend een kinderwens. Na een jaar zelf proberen, gingen wij naar de huisarts. Wij werden al vlot doorgestuurd naar het ziekenhuis. Icsi werd het, met zenuwen en hoop gingen wij het traject samen in. Ik heb 3 puncties gehad, waarvan helaas steeds weinig bevruchten embryo's en ik heb bij het 3e traject een vervroegde miskraam gehad. Daarna, even een jaar tot rust gekomen; van blijdschap naar verdriet en vele zwangerschapsaankondigingen, toch de moed bij elkaar gepakt en ons aangemeld in Duitsland. Het vertrouwen in Nederland was toen helemaal weg.. In Duitsland hebben ze ons grondig onderzocht, daar kwam uit dat ik endometriose heb en mijn vriend een chromosoomafwijking. Nou, dat is best wat en waarom hebben ze dit in Nederland niet verder onderzocht. Gelukkig werden we daar fijn geholpen en is mijn endometriose helemaal weg. Helaas, konden ze ons daar niet verder helpen voor het 4e traject. Nu hebben we ons aangemeld bij 2 ziekenhuizen in Maastricht en Belgie. Wij gaan ons gevoel volgen, onze droom geven we niet op en we blijven sterk samen!

Hillary

In 2020 ben ik gestopt met de pil, maar toen ik in 2021 nog niet menstrueerde ben ik naar de huisarts gegaan. Nadat ik bij 2 verschillende huisartsen ben geweest, ben ik eindelijk doorverwezen naar de gynaecoloog. Zij zag direct dat ik PCOS heb. Omdat de kans op een natuurlijke zwangerschap volgens haar bijzonder klein was, zijn we direct gestart met het fertiliteitstraject. In dat traject zijn we in totaal 6 embryo’s verloren. Omdat we midden in de Corona pandemie zaten, mocht mijn partner niet mee naar de afspraken. Hoewel hij thuis een geweldige steun was, brak het traject me dan ook op. Toen ik na poging 7 te horen kreeg dat we na die poging naar IVF zouden gaan heb ik een pauze ingelast, ik kon niet meer. Toen ik na de pauze nog steeds niet menstrueerde heb ik een nieuwe bloedtest gekregen. Hieruit bleek dat ik eindelijk zwanger was. Inmiddels ben ik dan ook mama van een prachtig dochtertje. Na haar geboorte kregen we het advies om na 4 maanden weer te beginnen met proberen. Dit om de kans op een natuurlijke zwangerschap te vergroten. Dit hebben we dan ook gedaan. Toen ons dochtertje 8 maanden oud was, hebben we het ziekenhuis weer gebeld en een afspraak gemaakt bij de fertiliteitsarts. Zij zag dat ik pril zwanger was, maar het vruchtje leek (weer) niet goed mee te groeien. Ik moest me dan ook voorbereiden op nog een miskraam. Gelukkig bleek dit kindje toch een doorzetter te zijn. Tijdens de fertiliteitsdag was ik dan ook 32 weken zwanger van ons tweede wondertje. Die dag was voor mij zo bijzonder. Het was confronterend maar ik voelde me tegelijkertijd zo welkom. Eindelijk maakte ik deel uit van een groep krachtige vrouwen. Vrouwen die ik anders nooit ontmoet zou hebben. Er lijkt namelijk nog vaak een taboe te rusten over fertiliteitsproblemen en het praten erover. Praat er maar niet over, dan is het er niet.

Maar het is er wel, en ik hoop dat we het door deze dagen steeds bespreekbaarder kunnen maken.

J.

Meer dan vier jaar duurt onze reis. We begonnen in Nederland met iui, maar stapten hierna over naar Duitsland. In mei 2022 was ik voor het eerst zwanger, na exact 2.5 jaar. De eerste keer een positieve test, na zó veel teleurstelingen, is zo bijzonder. Maar de blijdschap was van korte duur. Ik kreeg na een week bloedverlies en veel krampen, ik wist meteen dat het foute boel was. Ik was verscheurd van verdriet, voelde me verschrikkelijk, ik kon alleen maar huilen. De hormonen gingen met mij aan de haal. Al snel werd duidelijk dat er iets niet goed was met mijn schildklier. De MRI scan wees een ontsteking uit. Na zeven maanden pauze, konden we eindelijk aan onze derde poging beginnen. En voor het eerst hadden we twee embryo’s. De verse terguplaatsing gaf weer een positieve test, maar na drie dagen was dit prille geluk alweer over. Na twee maanden pauze, lieten we onze cryo terugplaatsen en exact een jaar na onze eerste terugplaatsing, testten we weer positief. Ik was misselijk en we kregen ondanks de angst, toch ook vertrouwen toen de test opliep. We haalden voor het eerst de 2-3 op de zwangerschapstest en met zeven weken hadden we de eerste echo. Maar deze was niet goed; onze baby had geen hartslag. Verdoofd, in shock, de juiste woorden waren niet te vinden. Drie maanden later volgde onze laatste vergoede poging in Duitsland, het werd de slechtste van allemaal. Geen embryo om terug te plaatsen en daarmee was het boek dicht. Maar het stopt niet hier, ik kon het niet accepteren en belde diezelfde week nog voor een second opinion. In november 2023 zijn we gestart met de vijfde poging in het UZ Brussel. Deze fotoshoot kwam op een mooi moment in ons lange traject. Ik hoop ervaringen te kunnen delen met andere wensmama’s, zodat we er voor elkaar kunnen zijn in deze eenzame strijd. Ik hoop dat deze fertiliteitsdag de afsluiting is van vier moeilijke jaren waarin ik iedere dag heb gestreden voor onze grote wens, maar dat het tegelijkertijd het begin is van ons wonder. De foto die mij straks zal doen herinneren dat het de beste keuze was om die ene deur dicht te trekken en de andere te openen.

Vera

Ik riep altijd: “als ik 30 ben en nog vrijgezel, ga ik het alleen doen.” Ik verlegde mijn leeftijd steeds en toen ik 34 was en mijn relatie sneuvelde ben ik naar de huisarts gegaan voor een doorverwijzing naar een fertiliteitskliniek. In januari 2022 begon ik met mijn traject. Ik heb PCOS waardoor een inseminatie in mijn eigen cyclus niet echt mogelijk was, ik ben al snel aan de medicatie gegaan, eerst Clomyd en uiteindelijk GonalF. Ik ben 15 keer een poging begonnen maar helaas heb ik in totaal maar 7 échte IUI “kansen” gehad, dit omdat alle andere pogingen cancels werden omdat er geen of soms zelfs 2 follikels groeide. Bij 2 follikels is de kans groot op een tweeling. Omdat ik alleen ben en een handicap heb leek me dat niet zo’n slim idee.

Na 6 mislukte IUI kansen in 1,5 jaar heb ik een gesprek met m’n arts gehad en gevraagd of ik over mocht naar IVF. Normaal houden ze een minimale van 9 a 12 IUI pogingen aan, maar in mijn geval werd ook gezien dat er veel cancels waren helaas en kreeg ik een GO voor IVF. Mijn gevoel zei dat ik nog 1 laatste IUI kans wilde voordat ik voor de IVF ging. Helaas was ook deze niet mijn “lucky number 7”

Oktober 2023 ben ik begonnen met Ovaleap medicatie om follikels te laten groeien, na 1 week mocht ik op controle voor een echo en mijn gevoel zei dat er nog weinig gaande was, de echo gaf iets anders aan! Mijn eierstokken zaten vol met follikels! 3 dagen later had ik mijn 1e punctie, ik onderging hem met volle focus op mijn ademhaling en dat ging goed. Ik kreeg steeds te horen dat IVF een enorme afvalrace was dus daar hield ik rekening mee. Er werden die dag 26 eitjes weggehaald, de dag daarna kreeg ik te horen dat er 18 bevruchtingen waren en een week later kreeg ik het geweldige nieuws dat er maar liefst 12 embryo’s zijn ingevroren. Ik kan het nog steeds niet geloven dat het er zoveel zijn en dat de kans heel groot is dat 1 van die prachtige embryo’s mijn kleine wondertje wordt! Momenteel ben ik in afwachting tot mijn eerste terugplaatsing, deze hoop ik in december te hebben. Vanaf het begin zei ik altijd “Met kerst ben ik zwanger…” ik heb hier toen nooit een jaartal aan gehangen, maar kerst 2023 voelt ineens wel realistisch!

Alies

In 2017 stopte ik met de pil. Wellicht zou het langer duren, maar we waren er klaar voor. Toen het een jaar later nog niet gelukt was, stapten we naar de dokter. Wellicht konden ze ontdekken waarom het nog niet gelukt was. Na diverse onderzoeken hoorde ik voor het eerst de term “onverklaarbaar onvruchtbaar”. Heel fijn dat er niets aan de hand is, maar dus ook niets wat aangepakt kon worden. In 2018 zijn we gestart met IUI. En wat een wonder, de eerste poging was raak! Helaas resulteerde dit in een vroege miskraam. Nu was het wachten op de volgende cyclus zodat we konden starten met poging 2. Maar wat er ook gebeurde, geen cyclus (dacht ik). Vol ongeloof bleek echter dat ik alweer zwanger was. Spontaan!! Meerdere testen moesten mij ervan overtuigen dat het toch echt gelukt was. September 2019 werden wij trotse ouders van onze zoon Fedde!

Vanwege de voorgeschiedenis en de wens voor een tweede, besloten we er snel weer voor te gaan. En al snel was het raak! 2x spontaan zwanger in 2020. Maar helaas ook 2 miskramen. Beide na een mooie echo mét kloppend hartje. Het verdriet was groot. Maar … het kon dus wel! 3x spontaan zwanger.

In 2021 gebeurde er echter helemaal niets …! Omdat de wens voor nummer 2 toch echt heel groot was, besloten we weer te starten met een traject. IVF ditmaal. 1 punctie, 5 eitjes, resulterend in 2 terugplaatsingen, maar helaas geen zwangerschap. Omdat we het traject erg zwaar vonden besloten we lekker op vakantie te gaan en dan te beslissen of we door wilden gaan. Wonderbaarlijk genoeg kwam ik zwanger terug van vakantie! Ervan genieten was moeilijk, en helaas ook dit keer weer een miskraam. Toen was het genoeg, je kunt niet steeds maar doorgaan, en nu kwam al het verdriet eruit. Eerst emotioneel weer stabiel worden en dan beslissen of we überhaupt nog weer een traject aan wilden gaan. We neigden steeds meer naar nee. Maar we konden de wens voor nummer 2 niet loslaten. Net toen ik besloot om stappen te nemen om de secundaire kinderwens een plekje te geven, gebeurde datgene waar we niet meer op durfden te hopen. Ik was zwanger! Eigenlijk voelde het meteen goed. Tuurlijk veel onzekerheden, en die zijn er nog steeds. Maar inmiddels 27 weken zwanger van een tweede zoon!!!

Rachel

Ik ben Rachel, 32 jaar en al vanaf kleins af aan wilde ik moeder worden. Toen wij gingen trouwen (juni '18) wilden we graag een kindje van ons samen. Na een jaar proberen zijn we naar de huisarts gegaan. Van het een kwam het ander. Na 3x IUI kwamen we uit bij ICSI. Na 2 puncties en 5 terugplaatsingen was ik zwanger! Helaas hadden we na 2 goede (vroege) echo's bij 9 weken een slechte echo. Het hartje was gestopt met kloppen. Ons hart gebroken. De miskraam heb ik opgewekt. Na nog een punctie en de eerste cryo uit poging 3 was ik weer zwanger! Dit keer hebben we het mogen meemaken tot 36 weken en 4 dagen, toen vond Jurre het wel mooi geweest en kwam hij na een fijne bevalling ter wereld (maart '23). Deze fotoshoot is een cadeautje aan mezelf. Na al die jaren van verdriet, prikken en pijn wil ik mezelf ook eens 'sterk' en 'mooi' op de foto laten zetten! 

Wat ik andere wil meegeven die nu in een zelfde soort traject zitten: ga tot zover je zelf voelt dat goed is. Praat er met anderen (lotgenoten) over en wees lief voor jezelf (en je partner)! Blijf leuke dingen doen en soms een ronde (of meer) overslaan. Dat geeft weer rust en kracht om door te gaan.

Amber

Op mijn 16e kreeg ik te horen dat ik in de vervroegde overgang zat, enorm verdrietig nieuws dat ik als 16-jarige nog niet volledig kon bevatten. Ik kreeg de mededeling dat ik alleen met eiceldonatie moeder zou kunnen worden. Inmiddels ben ik 37 jaar en zit ik al 1,5 jaar in een fertiliteitstraject, in mijn eentje, als zogenaamde ‘bewust alleenstaande moeder’. Waarbij ik het woordje ‘bewust’ graag achterwege laat. Ik kies bewust voor mijn kinderwens, maar niet om dat als alleenstaande te doen. Ik zou dit pad liever bewandelen samen met die ene speciale persoon. Helaas is die nog niet op mijn pad gekomen. Maar mijn kinderwens is dusdanig groot, dat ik heb besloten om er in mijn eentje voor te gaan!

Helaas zijn de opties voor eiceldonatie, helemaal als alleenstaande, in Nederland erg beperkt. Daarom ben ik naar Portugal gegaan voor een traject met dubbele donatie: een eiceldonor en een zaadceldonor. Hier zijn 4 mooie embryo’s uit ontstaan, maar die hebben helaas niet tot een zwangerschap geleid. Hierna kwam er toch een mogelijkheid op mijn pad in Nederland, namelijk die van embryodonatie. Hierbij ontvang ik een embryo van een koppel dat een IVF-traject heeft doorlopen en embryo’s “over” hadden. Enorm bijzonder dat deze mogelijkheid bestaat. Ik zit nu middenin mijn 2e poging, poging 6 in totaal. Hopelijk gooi ik deze 6e keer ook echt 6.

Ik kijk met een goed gevoel terug op de Fertiliteitsdag. Hoe bijzonder om deze intense periode zo op beeld vast te leggen, en wat doet Sacha dat goed! Ook is het contact met lotgenootjes heel waardevol. Het was fijn om elkaar te ontmoeten op deze dag en samen ervaringen en gevoelens te delen, met een lach én een traan. Ik kan het iedereen aanraden!

Jolien

In 2015 ben ik gestopt met de pil, kinderen waren welkom. Ergens had ik het gevoel dat het lang zou gaan duren, maar zo lang had ik niet verwacht...

Na een jaar was ik nog maar elke 90 dagen ongesteld geweest. We startten het ziekenhuistraject met ovulatie inductie. 9 pogingen verder geen resultaat en door naar IUI, 6 pogingen later staan we nog steeds met lege handen. Door naar IVF. De 1e poging had ik 15 eicellen, we hadden goede hoop! Helaas, er had maar 1 bevruchting plaatsgevonden en die liep een dag achter. Het embryo werd met een dag achterstand teruggeplaatst en had geen zwangerschap tot gevolg. Maar, we hadden ‘de oorzaak’ gevonden, dachten we. Alle moed weer bij elkaar geraapt en door met ICSI. Deze keer had ik ‘maar’ 6 eicellen, die wel allemaal bevrucht zijn geraakt. Bij de 5e terugplaatsing had ik zowaar een positieve test! Maar.. in het ziekenhuis kon men niets ontdekken in de baarmoeder en ook niet erbuiten. Ik had een HCG wat rond een bepaalde waarde ‘bleef hangen’. Na een aantal weken afwachten heb ik een MTX spuit gehad om ‘het weefsel’ af te breken. De laatste terugplaatsing resulteerde ook weer in een negatieve test. In het ziekenhuis vonden ze dat ik zwanger kon worden, dus op dezelfde manier poging 3 in gegaan. Helaas nog maar 2 bevruchtingen, beide tegelijk teruggeplaatst, geen positieve test en ineens was poging 3 super snel voorbij. Pure pech vond het ziekenhuis, maar wel uitbehandeld. Wij zijn naar een fertiliteitskliniek in Duitsland gegaan. Na de nodige onderzoeken bleek er wel degelijk wat aan de hand. Ik had teveel NK-cellen en ook niet de juiste bacteriële omgeving in de baarmoeder. Bij mijn man zagen ze meer DNA schade dan gemiddeld. Voor het eerst was er wél iets en ook iets waar wat aan gedaan kon worden! Bij de 1e poging bleef 1 goede 5daagse embryo over en 1 die een dag achter liep. Beide terug laten plaatsen en ik was zwanger, na 7 jaar! Momenteel ben ik moeder van een knappe zoon.

Ik wilde graag met deze shoot meedoen om te laten zien dat er zoveel mensen zijn waar het niet vanzelf gaat. Daarnaast was het super fijn om medestrijders te ontmoeten en om face to face onze verhalen te delen.

EMMIE

In 2019 heb ik de mooiste titel ooit gekregen; moeder. Het was een lange en heftige weg. Toen ik de diagnose endometriose kreeg hoorde ik dat de kans heel klein zou zijn om op de ‘gewone’ manier kinderen te krijgen. In de afgelopen jaren heb ik meerdere operaties gehad om de buikholte schoon te maken en de kans op een zwangerschap daarmee te vergroten. In 2018 ben ik met IVF gestart. Van die poging heb ik een miskraam doorgemaakt, maar ben ik ook zwanger geworden van onze zoon! In september 2019 ben ik bevallen van ons wonder Mats! We zijn dolgelukkig met zijn drieën. Toen Mats anderhalf was begon het weer te kriebelen en zijn we doorgegaan met IVF. Uiteindelijk moesten we in 2021 IVF even tijdelijk staken omdat ik weer geopereerd moest worden. Ik raakte mijn eileider kwijt en mijn buikwand werd weer van mijn baarmoeder losgemaakt net als o.a. mijn darm. Toen ik hersteld was is er weer een cryo teruggplaatst en bleek ik zwanger. Na een goede NIPT en allerlei mooie echo’s werd de verwachting uitgesproken dat we zwanger waren van een meisje. Met de 13-weken echo bleek het echter helemaal mis. Ons meisje had anencefalie; haar schedeldak was niet volgroeid en we werden doorgestuurd naar het WKZ. Daar werd dit vermoeden bevestigd en kregen we de boodschap dat zij nooit zou kunnen overleven buiten de baarmoeder. We hebben toen de vreselijke beslissing moeten maken om de zwangerschap af te breken. Met 16 weken ben ik in het WKZ bevallen van ons dochtertje Noa. Het is het ergste wat ik mee heb moeten maken en het duurde lang voor ik een nieuwe poging weer aandurfde. In november ’22 had ik weer een positieve test, maar dit werd uiteindelijk met 7 weken opnieuw een miskraam.

Onlangs, in mei ’23, ben ik een nieuwe poging gestart in de hoop dat ik toch nog een keer zwanger mag worden. Dit was een mooie timing voor de fertiliteitsavond. Ik hoop dit traject snel af te kunnen sluiten en vond dit een mooie manier. Deze vorm van samenzijn met gelijkgestemden is ook helpend om je eigen pad soms wat meer te begrijpen of een plek te geven. Wat ik andere wensouders mee zou willen geven; Blijf hopen!

Blijf praten, delen, voelen. Ook in tijden dat dit misschien onmogelijk lijkt. Alle goeds voor iedereen!

JessicA

Ik ben Jessica van Bladel, 37 jaar en sinds 5 jaar getrouwd met Alex. We wonen samen met onze 2 katten en onze zoon Jovi in Tilburg. In het dagelijks leven ben ik werkzaam als veiligheidskundige in de bouw.  Ons verhaal begint in 2017 als er eind januari darmkanker bij mijn man geconstateerd word. We zijn dan pas 3 maanden samen, maar deze heftige periode zorgt ervoor dat we zeker weten dat we er in goede en slechte tijden voor elkaar zijn en al snel komt dan ook de kinderwens in beeld. Gelukkig worden we al heel snel doorgestuurd gezien mijn verleden met een geklapte blinde darm en de ziekte van mijn man. Eind 2017 gaan we dan ook al het traject in. Bij de 3e IUI poging loop ik helaas een ontsteking van het lage bekken op en beland ik een week in het ziekenhuis.  Daarna gaan we door met ICSI waarbij er tussendoor ook nog een pauze zit van 9 maanden, omdat een TESE operatie dan noodzakelijk word. Helaas zijn de 6 ICSI pogingen die we in Nederland hebben weinig succesvol. De embryo’s zijn op dag 3 al van matige/redelijke kwaliteit en dag 5 halen ze niet dus er is nooit wat over voor in de vriezer.  Na 6 ICSI pogingen in Nederland stappen we over naar C&C in Duitsland waar we voor het eerst een prachtig embryo over hebben op dag 5. En eindelijk word dan ook onze grote droom werkelijkheid. In februari 2022 is onze zoon Jovi geboren.  Oktober 2022 gaan we wederom het traject in om ons gezin compleet te maken, maar helaas zijn we alweer 3 ICSI pogingen verder, waarvan 2 zonder terugplaatsing en gaan we eind mei onze allerlaatste poging ooit in.   

Ik wilde dan ook graag deze fotoshoot nu doen aan het einde van het traject, om vast te leggen wat we allemaal wel niet meegemaakt hebben en omdat het hopelijk ook helpt bij de verwerking van alle emoties die er bij komen kijken nu het einde in zicht is. Of het nu een positief of negatief einde is, al die jaren maar doorgaan eisen zijn tol en de verwerking daarvan zal ook nog wel even gaan duren.  

Ymke

Mijn naam is Ymke, 28 jaar en gelukkig getrouwd!

Toen ik na 11 jaar stopte met de prikpil, gaf de dokter aan dat het een paar maanden kon duren voordat mijn menstruatie weer op gang kwam. Die paar maanden werden bijna 2 jaar. Mijn aanwezige kinderwens maakte deze periode zo lastig, de onzekerheid was gekmakend. In die twee jaar kwam ik er daarnaast na een onderbuik gevoel en wat aandringen bij de huisarts achter dat ik het HPV virus en onrustige cellen had. Veel afspraken en controles in het ziekenhuis later zou dit verder in de gaten gehouden worden, maar ik was nog steeds niet ongesteld. Een oorzaak vonden ze niet, dus zouden we mijn cyclus proberen op te wekken door medicatie. Toen werd ik de week na het krijgen van deze duidelijkheid ineens toch ongesteld, met vanaf dat moment direct een regelmatige cyclus. Na nog wat onderzoeken bleek bij mij alles in orde, toch werd ik niet zwanger. Ik heb nog ontzettend lang gedacht dat dit "aan mij lag". Iets minder na een jaar werd mijn man getest en bleekt hij verminderd vruchtbaar. Na 3 maanden moest hij opnieuw worden getest, om te kijken of het geen eenmalige "slechte lading" was, maar dat was niet geval. Ergens hadden we ons voorbereid op een traject, maar tijdens het krijgen van dit definitieve nieuws zakt toch de wereld even onder je voeten vandaan. Dan start het hele circus. Wij zijn begonnen met 2 pogingen IUI, maar omdat de kwaliteit van het zaad hiervoor aan bepaalde eisen moet voldoen wisten we al dat er een grote kans was dat dit voor ons niet ging werken. We wilde dit wel proberen, omdat we geen stappen wilde overslaan. Na 2 pogingen bleek helaas dat het dus inderdaad geen kans van slagen had voor ons en zijn we gestopt. De volgende stap was voor ons ICSI. Na een fertiliteit traject van 2 jaar, 2 IUI pogingen, ruim 50 injecties, 1 punctie, 20 follikels, 15 eicellen, 10 embryo's, 4 cryo's, voor ons gevoel ontelbare onderzoeken, echo's, eendenbekken, pijnstillers, tranen en emoties zijn wij zo ontzettend dankbaar dat we kunnen zeggen dat ik op dit moment zwanger ben van ons eerste kindje.

Op het moment dat ik me aanmeldde voor deze fertiliteitsdag, had ik nog geen idee van wat me te wachten stond. Toch voelt het op elk moment in het traject fijn om contact te hebben met mensen die het zelfde meemaken of hebben mee gemaakt. Ondanks dat ik een ontzettend steunend netwerk heb, gaat dat begrip niet diep genoeg en dat wat ik mis vind ik hier wel. 

Monique

Van kinderwens naar onze dochter duurde 6 jaar.  

Na 1 jaar proberen kregen we in het ziekenhuis de standaard onderzoeken. Hier kwam niks uit en we kregen het advies nog een jaar te proberen. Na 2 jaar mochten we starten met iui. De vierde iui poging was raak, we konden ons geluk niet op. De dag na moederdag was de echo. Vol verwachting gingen we naar het ziekenhuis voor de eerste echo. Er klopte geen hartje en volgens de verpleegkundige zag het er niet goed uit. Ik kreeg een gesprek en besloot de miskraam af te wachten. Dit gebeurde niet. Na 3 weken moesten we echt afscheid nemen en besloot ik de miskraam op te wekken met medicatie. We besloten direct door te gaan met iui. In totaal heb ik 14 iui behandelingen gehad, maar een zwangerschap bleef uit.

Vanwege pijn in m’n eierstok kreeg ik een kijkoperatie van de buik. Er werd ernstige endometriose gevonden. Ivf werd geadviseerd. Ivf1 had een kleine opbrengst. 1 terugplaatsing en 1 niet ontdooide embryo. Wat waren we teleurgesteld. Ik durfde niet meer verder. Besloot nog 1 keer iui te proberen omdat dat eerder ook had gewerkt. In nov 2019 was ik zwanger. Een paar dagen na de test kreeg ik een bloeding. Het was de zoveelste teleurstelling en de hoop werd steeds meer wanhoop. In de zomer van 2020 durfde ik er weer voor te gaan. 11 eicellen. 1 verse terugplaatsing en 5 in de vriezer. De vierde terugplaatsing was raak. Na de test was ik kort blij, maar dat veranderde al snel in angst voor opnieuw een miskraam. Na 2 weken mocht ik al voor een echo. Wat een geluk, een kloppend hartje. Meteen voelde ik me beter. Een week later was de officiële eerste echo. Het hartje was gestopt. Dit keer wilde ik meteen de medicatie. Een paar dagen voor m’n verjaardag kreeg ik de miskraam. Het had een lange nasleep van 4 maanden. Ik kon niet meer en besloot een jaar pauze te nemen. Acupunctuur en psychologische ondersteuning waaronder EMDR om de miskramen een plek te geven. Een jaar en een dag na de laatste terugplaatsing besloten we er weer voor te gaan. Met een behandelplan uit UZ Gent gingen we ervoor. Het voelde goed. Ook al was het spannend. Uit deze terugplaatsing is onze dochter geboren en wat zijn we gelukkig met haar.  

jASMIN

Toen ik 24, bijna 25 was raakte ik in de vervoegde overgang. Ik was gestopt met de pil na 10 jaar slikken omdat wij een kinderwens hadden & wilde gaan ‘proberen’. Ik werd nog wel ongesteld, een stuk of 6 keer maar heel onregelmatig maar ik dacht dat dit erbij hoorde, je lichaam weer op gang moest komen. En toen opeens in de zomer van 2021 bleef het uit en is het nooit meer terug gekomen. Eerst ben je nog optimistisch, even alles ‘doorspoelen’ en ze zeide ook 90% komt er niks uit de bloedtest. Maar bij mij was dit toch het geval, mijn fsh was heel hoog wat duiden dat ik in de vervoegde overgang zat. Zit totaal niet in de familie dus dit was een enorme schok. Nu 2/3 jaar verder hebben wij 2 pogingen gehad om te proberen via eiceldonatie + isci. De eerste keer met een gekende donor en de 2de keer anonieme. Maar helaas mocht beide niet lukken. Beide gevallen bleven steken op hetzelfe punt en nooit is er een embryo terug geplaatst bij mij. Dus het voelt ook meer alsof wij nog geen kans hebben gehad. We geven zeker niet op maar geven het ook wat tijd om alles weer te verwerken. Nu zijn wij aan het kijken of er niks met het zaad aan de hand is. En waar het aan kon liggen, of het gewoon weg ‘pech’ is of dat we toch iets anders kunnen of moeten doen. 

Ik vond het heel fijn om kennis te maken met andere vrouwen die ook via een moeilijke weg zwanger willen worden of zijn geworden. Het ging voor mij vooral de connectie maar de shoot was ook mooi om daar toch even mee bezig te zijn op een andere en mooie manier. 

Ik vond deze dag echt mega fijn! Ik twijfelde wel van te voren, van is het niet teveel, of te confronterend. Maar juist niet, het was heel fijn om ervaringen te delen en te horen. Je moet toch alles zelf uitzoeken, en dan is het heel fijn als je mensen om je heen hebt die in vergelijkbare situatie zit. Geeft hoop, en ook weer inzichten in bepaalde dingen. Maar ook andersom is het heel fijn dat de app er nu nog is en iedereen blijft delen wat er speelt, en iedereen daar ook voor elkaar is. Niet hoeft uit te leggen hoe het zit of in elkaar steekt maar dat weet iedereen, hoe z’n traject verloopt. & Sacha deed het heel natuurlijk, ongedwongen en liet je gelijk op je gemak voelen, ook tijdens de shoot dus aanrader!